Κάποτε, στα παλιά τα χρόνια, στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, γινόταν ένα Πρωτάθλημα Τάβλι. Ήταν τόσο ξακουστό το Πρωτάθλημα αυτό που μάζευε κόσμο απ' όλο τον ...κόσμο.
Κάποια χρονιά λοιπόν, η τύχη το 'φερε και τα δυο Μεγαλύτερα Ταλέντα στο Τάβλι ήταν...
Ένας Μάγος και ένας Δεξιοτέχνης
- Ένας Δεξιοτέχνης του Παιχνιδιού, που ήξερε Τεχνικές και Στρατηγικές στο Τάβλι
- Ένας Ερασιτέχνης Μάγος, που ήξερε να κερδίζει...επηρεάζοντας τα Ζάρια που έριχνε.
Ήταν και οι δυο καλοί Παίκτες και έτσι στο ένα Σετ νικούσε ο ένας και στο επόμενο ο άλλος. Αυτό όμως δεν οδηγούσε πουθενά, γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις ο Κανόνας ήταν ότι:
- Για να βγει Νικητής ο ένας από τους δυο Παίκτες, θα έπρεπε να νικήσει τον άλλο σε δυο συνεχόμενα Σετ.
Να όμως που αυτο δεν συνέβει ποτέ. Έτσι λοιπον μετά από 10 Σετ όπου ήλθαν 5 - 5, ο Διαιτητής αποφάσησε να το ...ρίξει περίπου στα "Πέναλτυ".
Θα έριχναν από 5 Ζαριές και όποιος έφερνε το μεγαλύτερο Άθροισμα, θα ήταν ο Νικητής.
Τα δυο "παλικάρια" συμφώνησαν να συνεχίσουν το παιχνίδι με αυτό τον παράδοξο τρόπο και ...ρίχτηκαν στη "μάχη" σαν λιοντάρια, όπως θα έλεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, που ήξερε - και εξιστορούσε - τα γεγονότα στην αρχαία Ελληνική Ιστορία και Μυθολογία σαν ...να τα είχε ζήσει!
Κοιτάζοντας στα πρόσωπα τους δύο Παίκτες θα βλέπαμε ότι υπήρχαν μικτά συναισθήματα, διότι ο καθένας από τους δυο Παίκτες...
Κοιτάζοντας στα πρόσωπα τους δύο Παίκτες θα βλέπαμε ότι υπήρχαν μικτά συναισθήματα, διότι ο καθένας από τους δυο Παίκτες...
- Είχε τον δικό του "Άσσο στο Μανίκι", δηλαδή το δικό του Μυστικό Σχέδιο, αλλά
- Παράλληλα υποψιαζόταν ότι και ο Αντίπαλος θα είχε το δικό του!